Controledag MRC
Maandag 5 januari,
Om vinger aan de pols te houden over het verloop van de revalidatie (vooral ook de handen), vandaag een afspraak op het MRC.
Samen met Esther naar Doorn gereden waar we eerst een afspraak hebben bij de ergotherapeut, we komen bijna te laat want ontmoeten diverse bekenden en daar moet natuurlijk even mee gebabbeld worden. 
Bij de ergo moet ik wat knijptesten doen en hierin komt naar voren dat ik alweer een paar procent krachtwinst heb geboekt en dat de flexibiliteit nog redelijk is.
Helaas werken de strekkers van de handen en de polsen polsen nog niet en als ik knijp zonder steun aan de polsen is de kracht ongeveer 1,5 kg.(polsen klappen weg)
Met steun aan de polsen is het al gauw 10 kg (een volwassen kerel knijpt normaal circa 50 kg)
Al met al goed nieuws totdat de ergo ons erop wijst, wat als het niet beter wordt?!
- Maken we wel genoeg gebruik van hulpmiddelen?
- Hoe gaan we ermee om als het niet beter wordt? Blijft Esther dan de verzorging doen?!
- Doe ik er wel alles aan om Esther te ontlasten?!
- Maak ik het leven voor mezelf wel aangenaam genoeg!?
Wat als het niet beter wordt? WHAT THE FUCK…THIS IS NOT AN OPTION!!!
Dit klinkt natuurlijk wel stoer maar Esther en ik hebben allebei zoiets van het gaat goed, er zit nog steeds verbetering in, we redden het wel samen en later zien we wel.(Het gaat er in mijn hoofd gewoon niet in dat het niet beter wordt!)
Voor mezelf heb ik als ijkpunt juni 2015, dan ben ik circa anderhalf jaar verder en heb de hoop dat ik er dan grotendeels weer ben (dit is natuurlijk WISHFUL THINKING) maar je moet wat!
Maar goed! Al deze informatie en overpeinzingen, noem het maar onzekerheden, hakken er goed in bij Es en mij en de rest van de dag is dan ook in een aardige mineurstemming.
Al met al loopt de afspraak met de ergo nogal uit en missen we de afspraak met de revalidatiearts. (Gelukkig kunnen we volgende week weer terecht)