Bordje nasi voor meneer?!
Vandaag 3 februari en na bijna 2 weken ziekenhuis eindelijk naar huis en starten met revalidatie.
De eerste week doorgebracht op de medium care afdeling van het UMC, ik was een van de weinigen die er nog met zijn hoofd bij was en maakte veel ellende van mede patiënten mee waaronder het sterven van sommigen……..
Twee keer meegemaakt dat er iemand naast mij lag dood te gaan! De eerste keer, terwijl mijn buurman met zijn laatste doodsreutels bezig was, kwam de voeding’s assistente langs met de mededeling “hallo meneer Beukers, hier Is uw nasi “, dit heb ik toen maar even beleefd afgeslagen.
De tweede keer dat er iemand aan het sterven was, was Esther bij mij op bezoek! Gelukkig reed de verpleging deze persoon (en opgetrommelde familie) gauw even weg naar een aparte kamer! Maar al dat leed gaat je niet in de koude kleren zitten! 
later kwam een van de verpleegsters nog even met ons napraten over deze heftige gebeurtenis. (Voor de verpleging helaas dagelijkse kost, petje af hoor)
Vijf dagen lang een Immunoglobuline infuus gehad (je wilt niet weten wat het spul kost) en het prikken van het infuus is wel een beetje een drama geworden! De aderen in mijn armen lijken verdwenen en het is voor de verpleging dan ook een sport geworden om mij te prikken.
Een nare eigenschap van de Immunoglobuline is, dat als deze te snel toegediend word, je er een ontzettende hoofdpijn van krijgt! (Al heb ik een aantal patiënten gezien die geen enkele last hadden) en je het ontzettend koud kunt krijgen (tot klappertanden aan toe) omdat het goed gekoeld moet blijven.
De tweede week verhuist naar zaal en geprobeerd het daar een beetje gezellig te maken, veel gekletst met andere patiënten en verpleging. En gelukkig kwam Es me dagelijks trouw bezoeken! 
Lichamelijk gaat het helemaal niet goed met me, ben vreselijk slap, mijn schouders hangen af, kan mijn armen bijna niet bewegen, handen doen het niet en lopen is ook een drama. Ik loop erbij als een neanderthaler, volgens sommigen. (bedankt Henk 
)
De verpleging moet met alles helpen en zelfs het verplaatsen van mijn kussen kan ik niet zelf.
Heb veel pijn in mijn nek en ’s nachts kan ik niet slapen, op het moment dat ik ga liggen krijg ik een soort van groeipijnen in mijn lichaam en slapen is er niet meer bij! Van mijn fysiotherapeut heb ik een aangepaste stoel (net een troon) gekregen waarin ik ’s nachts televisie zit te kijken.
Pijnstillers helpen niet en ik heb me er maar langzaam bij neergelegd, probeer er maar het beste van te maken.
Het is weer heerlijk om naar huis te gaan na alle vervelende onderzoeken, ruggenmerg puncties, infusen en alles wat ik vergeten ben……
Gauw weg uit het ziekenhuis en snel weer beter worden Is het plan!!
ps Een grote pluim voor het verplegend personeel van UMC afdeling neurologie, zeer vriendelijke, zorgzame en professionele mensen waarvoor niets “te gek” is !
